Çdo pranverë, ne bëhemi dëshmitarë të mrekullisë së madhe të lulëzimit. Pas të ftohtit dhe errësirës së dimrit, Natyra zgjohet, drita kthehet dhe bashkë me të ngjyrat e shkëlqyeshme, gjeometritë e mahnitshme, aromat dehëse dhe gëzimi i jashtëzakonshëm i luleve që pikturojnë pemët dhe livadhet. Mimoza, tulipani, margarita, manjolia: rilindja e pranverës ka pamjen e këtyre dhe shumë luleve të tjera të mrekullueshme.
Në lule – na kujton Alfredo Cattabiani – është e mundur të soditësh “Bukurinë e pasqyruar në kozmos, por edhe përhershmërinë e së manifestuarës”. Çdo bimë ka një gjeometri të lindur dhe parësore që e karakterizon atë, një harmoni e brendshme e formave, ngjyrave dhe aromave të cilat, si një epifani, i zbulohet botës kur lulëzojnë sythat.
Thuhet se Claude Monet, artisti i madh që, si askush dinte të vlerësonte magjinë e botës së luleve, një herë ka thënë: “Je dois peut-être aux fleurs d’être devenu un peintre”, që do të thotë “I jam borxh luleve që jam bërë piktor”.
EDHE PSIKIKA LULËZON
Në fushën psikologjike, lulja lidhet me arketipin e Vetes, thelbi i brendshëm që manifestohet dhe që realizohet në aftësitë tona krijuese. Ashtu si format, ngjyrat dhe aromat e luleve zbulojnë potencialin që mban fara, po kështu në prirjet personale, në talentet dhe aftësitë e lindura mund të dallohet natyra jonë karakterizuese dhe burimet tona të vetë-realizimit. Shumë shpesh, në kurset e psikoterapisë, pacientët të cilët i përkushtohen kujdesit ndaj bimëve, shërohen ose u ulet ndjeshëm intensiteti I shqetësimeve. Dhe shpesh, në mënyrë sinkronike, momenti i shërimit përkon pikërisht me atë të lulëzimit të bimës me të cilën merret pacienti.
DRITA E NDËRGJEDHJES
Lulet janë si sytë që kërkojnë dritën: ato orientohen në drejtim të diellit, për të thithur sa më shumë energji drite. Madje disa lule, si luledielli, ndjekin lëvizjen e diellit gjatë gjithë ditës dhe mbyllin kurorëzimin e tyre në perëndim të diellit. Gjithashtu në psikikë ka një organ ndriçues që, si një lule, kërkon dritën në natën e brendësisë sonë: është ndërgjegjja, lulja jonë e padukshme që nxjerr gjakun e saj nga pavetëdija për t’i bërë format e jetës sonë më të mëdha dhe më shumëngjyrëshe, si një lule që shkëlqen. Ndoshta kjo është arsyeja pse fetë lindore e kanë përfaqësuar tradicionalisht iluminizmin si një lule zambaku uji që lulëzon nga maja e kokës së mësuesit: për të treguar se kur shpirti arrin nivelin e tij maksimal evolucionar, ai lulëzon si një lule.
ENERGJIA E LULEVE
Energjia e luleve është e pranishme brenda nesh si në natyrë. Kjo është arsyeja pse, kur vështrimi ynë qëndron mbi një lule dhe kur thithim aromën e saj, forca rigjeneruese dhe terapeutike e rilindjes së pranverës kumbon në gjithë qenien tonë, e cila na çliron nga ngarkesat mendore dhe tensionet emocionale dhe që na jep vërshime lumturie nga thellësia e psikikës. Lulet na mësojnë se i vetmi gëzim i vërtetë i të jetuarit është ai që rrjedh nga brenda, befas, pa arsye, pa projekt dhe sidomos pa mendimin ose miratimin e të tjerëve. / bota.al
