Pak pas zgjedhjeve për Bundestagun, dita e ribashkimit të Gjermanisë vjen në një kohë kur Gjermania lufton me veten. Kjo ndodh kur Gjermania duhet të pozicionohet edhe në botën e jashtme
Nga Ines Pohl
Deutsche Welle
Që prej vitit 1990, Gjermania e kremton ribashkimin e saj me një festë në tre tetor. Megjithë vështirësitë e pazgjidhura, shpresat e zhgënjyera, projektet e papërfunduara: një ditë e gëzimit. Një ditë, në të cilën bota shikonte herë pas here me habi dhe respekt drejt këtij vendi, i cili ndihet përgjegjës për kaq shumë mizori dhe që e rrëzoi megjithatë në mënyrë kaq paqësore Murin, që qëndroi për një kohë kaq të gjatë, për t’u bërë i ribashkuar. si demokraci e sigurtë dhe si fuqi ekonomike e suksesshme, një nga kolonat mbajtëse të botës perëndimore.
Bota ka dalë nga shinat
Por pastaj erdhën zgjedhjet e vitit 2017 për Bundestagun. Dhe partia populiste e djathtë AfD përfundoi me gati 13 përqind në vend të tretë. Që atëherë, kushtrimi i betejës, me të cilin qytetarët e RDGJ-së luftuan atëherë për lirinë e tyre, tingëllon krejt ndryshe. “Ne jemi populli”, thirrën ata në Dresden dhe në qytete të tjera në vitin 1989 dhe e rrëzuan me këtë sistemin e padrejtësisë. “Ne jemi populli” donte të thoshte, ne duam të vendosim në mënyrë demokratike, se në cilin vend do të jetojmë. Ne nuk lejojmë më të na mbajnë nën tutelë dhe të na shtypin.
Sot, kur me AfD futet në parlament për herë të parë një parti populiste e djathtë, kjo fjali tingëllon krejt ndryshe. Në këtë “Ne jemi populli” nuk dominon më kërkesa për bashkëvendosje demokratike. Për shumë, mesazhi kryesor i “Ne jemi populli” ndërkohë është para së gjithash: “Dhe ju nuk jeni. Ju nuk bëni pjesë te populli. Dhe jo këtu.” Kjo thuhet në lidhje me refugjatët, që erdhën dy vitet e fundit në Gjermani, për të kërkuar mbrojtje dhe për të gjetur një të ardhme. Por është edhe një reagim i kthyer së prapthi ndaj një bote që ka dalë nga shinat, ku nuk është më asgjë siç ka qenë – dhe që nuk do të jetë më kurrë.
Miliona vetë në arrati
Miliona vetë e kanë marrë rrugën – sepse nuk mund apo nuk duan të jetojnë më në atdheun e tyre, sepse luftërat, epidemitë, thatësirrat dhe përmbytjet i dëbojnë. Miliona të tjerë do të pasojnë. Ata nuk do të lejojnë që të ndalohen, por do ta kërkojnë, madje edhe do të luftojnë për pjesën e tyre në një jetë më të mirë. Të gjithë këta njerëz nuk do të duan të vijnë detyrimisht në Evropë. Por lëvizjet migratore dhe pasojat e tyre do të lënë domosdoshmërisht pasoja të ndjeshme në të gjithë botën. Prandaj “Ne jemi populli” e menduar si përjashtuese është në fund një parullë, e cila në pafuqinë e saj u drejtohet jo vetëm politikaneve dhe politikanëve, por edhe 87 përqindshit të zgjedhëseve dhe zgjedhësve gjermanë, të cilët vendosën kundër AfD. Situata është e tillë që ndryshe nga viti 1989, pas këtij kuptimi të “popullit” nuk qendron e mbledhur një shumicë.
Dhe megjithatë: thjesht një “edhe më tej kështu” dhe tërheqja në përparimin vetjak dhe në lumturinë private nuk mjaftojnë si përgjigje për këtë rezultat të zgjedhjeve. Edhe negociatat e ndërlikuara të koalicionit janë një dëshmi se bëhet fjalë për çështjen e madhe se në cilin vend duam të jetojmë.
Bashkimi nuk është diçka e vetëkuptueshme
Poeti gjerman, Johann Wolfgang Goethe e bën Faustin e vet të thotë:”Atë që trashëguar nga baballarët e tu e ke, fitoje, për ta zotëruar”. Një fjali që duket se është shkruar për këtë ditë të ribashkimit gjerman. Sepse ky ribashkim nuk është një gjë, që thjesht është aty. Ai nuk është një fakt, për të cilin të tjerët mund të kenë luftuar, por që tani është diçka e vetëkuptueshme.
Suksesi i AfD-së në landet perëndimore të Bavarisë dhe Baden-Vyrttembergut dëshmon përfundimisht, se ndarja e thjeshtë në zona problematike lindore dhe perëndimore është shumë e thjeshtëzuar për këtë botë. Tani kërkohet që të luftohet për një Gjermani, e cila e sheh veten si anëtare të Bashkimit Evropian, që ndodhet fort në tabanin e Kushtetutës dhe që nga pasuria dhe ndikimi i saj nxjerr përgjegjësinë për të ndihmuar aty ku njerëzit janë në situatë më të keqe. Gjermania feston ditën e bashkimit. Një festë, e cila në 2017-ën është më tepër porosi, se sa rikujtim.
Lufta e të papërgjegjshmëve që mund të ndajë Spanjën dhe dobësojë BE-në
Non ha torto, ma allo stesso tempo si sbaglia. Mariano Rajoy, capo del governo spagnolo, sottolinea che “non c’è stato nessun referendum sull’autodeterminazione in Catalogna” e che “lo stato di diritto ha prevalso”. Fatti alla mano, ha ragione.
Non c’è stato un referendum valido perché le schede sono state sequestrate, perché tanti seggi sono stati chiusi dalla polizia e perché la consultazione era illegale per il diritto spagnolo (che fino a prova contraria si applica in Catalogna). Dunque lo stato di diritto ha prevalso. È comprensibile che il capo del governo esulti, ma dal punto di vista politico le cose sono molto diverse. In questo senso il bilancio di questa giornata è catastrofico.
La polizia nazionale ha sparato proiettili di gomma contro persone che non facevano altro che aspettare il loro turno per votare. Alcune sono state anche manganellate. Gli agenti hanno smantellato diversi seggi. È stato uno spettacolo imbarazzante. Tra gli elicotteri nel cielo, lo spiegamento di forze massiccio e i numerosi feriti, la Catalogna ha vissuto una giornata di scontro durissimo con il potere centrale, che evidentemente ha creato una grossa frattura in Spagna.
Il 1 ottobre sarà uno spartiacque, con un prima e un dopo, perché queste violenze, che non sono state opera degli indipendentisti ma del governo spagnolo, hanno probabilmente convinto molti indecisi e anche alcuni catalani contrari all’uscita dalla Spagna a schierarsi con l’indipendenza.
Questo significa che l’indipendentismo è ormai maggioritario? Difficile dirlo, ma il numero degli indipendentisti è sicuramente aumentato dopo i fatti del 1 ottobre. L’indipendentismo catalano si è inevitabilmente radicalizzato, e ora non sarà facile rimettere assieme i pezzi, anche perché la soddisfazione sfoggiata da Rajoy è irritante per i catalani e perché Carles Puigdemont, capo del governo catalano, ha immediatamente dichiarato che “la Catalogna ha conquistato il diritto ad avere uno stato indipendente”.
Tra un leader catalano che trascina il suo popolo verso uno scontro frontale senza avere i mezzi per vincere e un leader spagnolo che pensa solo a gettare benzina sul fuoco senza pensare al futuro, assistiamo a una guerra tra irresponsabili che potrebbe spaccare la Spagna e indebolire l’Unione europea.
Forse un giorno l’Unione europea sarà un’unione delle regioni, ma fino a quando non diventerà essa stessa uno stato (e ci vorrà molto tempo) qualsiasi dissoluzione dei 27 paesi che la compongono non potrà che comprometterne l’unità. A questo punto è importante cercare di far ragionare Rajoy e Puigdemont, e forse è questo il ruolo delle istituzioni europee.
