Një grup bretkosash po udhëtonin nëpër pyll, kur dy prej tyre ranë në një gropë të thellë. Kur bretkosat e tjera panë se sa e thellë ishte gropa, u thanë dy bretkosave se për to nuk kishte shpresë.
Megjithatë, dy bretkosat injoruan shoqet dhe vazhduan të provojnë të kërcejnë për të dalë. Por pavarësisht përpjekjeve të tyre, grupi i bretkosave që ishte jashtë gropës vazhdonte të thërriste me sa kish në kokë, se duhej të hiqnin dorë pasi nuk dilnin dot.
Me kalimin e kohës, një prej bretkosave dëgjoi atë që po thoshin të tjerat dhe hoqi dorë, duke u zhytur edhe më thellë, e si pasojë ngordhi. Bretkosa tjetër vazhdoitë kërcejë me sa mundej. Edhe një herë, grupi i thirri që të hiqte dorë, të ndalte dhimbjen e thjesht të ngordhte.
Ajo i injoroi, dhe kërceu edhe më fort, deri sa doli jashtë gropës. Kur doli jashtë, bretkosat e tjera i thanë “A nuk na dëgjove?”
Bretkosa që shpëtoi u tha se ishte shurdhe dhe se mendoi që ishin duke e inkurajuar fort, gjatë gjithë kohës, që të kërcente dhe të dilte nga gropa.
– Fjalët e njerëzve kanë një ndikim shumë të madh tek ne dhe fjalët tona tek njerëzit e tjerë. Kështu që, duhet menduar çdo fjalë para se të dalë nga goja – mund të sjellë dallimin mes jetës dhe vdekjes ndonjëherë…
/ bota.al
