Nga Chris Walsh

Lavdi kombit trim,

Le të bashkohemi,

Ne jemi të gatshëm të vdesim.

Ne luftojmë dhe japim jetën tonë

Për Unionin tonë.

Me guxim le të tubohemi të gjithë,

Çohu! Çohu! Çohu!

Miliona, por me një zemër,

Trima përballë zjarrit armik.

Marshoni!

Marshoni!

Marshoni!

Duhen vetëm dy minuta, për të kënduar himnet kombëtare – sipas shembullit të mësipërm, nga Venezuela, Turqia, Italia, Mianmari, Australia, Kina, dhe Franca, dhe treguar sesa shpesh ata kremtojmë guximin luftarak. Në disa momente, unë mund të përmend ndoshta 100 himne që kanë të njëjtin efekt, nga afganët që u këndojnë “djemve që janë të gjithë trima”, tek ai i Zimbabves që “nderon sakrificën e heronjve”.

Por heronjtë trima, që frymëzuan këto himne, ka të ngjarë të mos jenë frymëzuar nga dëshira për të qenë heronj të guximshëm. Shumë pak ushtarë janë aq shumë të motivuar. Përkundrazi, shumë më shpesh, ajo që i bën ata të “luftojnë dhe mbrojnë Republikën” (Kamboxhia) është tmerri i të qenit frikacakë…

[real3dflipbook id=”298″]