Nga Bret Stephens
Vite më parë zhvillova një bisedë me 3 të rinj myslimanë, teksa prisnim në një sallë në aeroportin Hithrou për të udhëtuar drejt Islamabadit. Isha duke shkuar në Pakistan për të raportuar mbi pasojat e një tërmeti shkatërrues në Kashmir. Ata ishin duke shkuar atje për të bërë atë që e cilësuan si “punë bamirëse”.
Qenë veshur me veshjet tradicionale pakistaneze, me mjekrat e tyre në stilin salafist dhe të folurën me theksin e jugut të Londrës. Unë u përpoqa ta mbaj bisedën tek tërmeti. Ata donin të flisnin për politikë. A e kisha parë dokumentatin e Majkëll Mur “Fahrenheit 9/11”? Iu shmangia dhënies së një opinioni në lidhje me një film që ata qartazi e vlerësonin.
E vërteta e pazbukuruar mbi Amerikën – nga një amerikan. Autoriteti dhe origjinaliteti i mbështjellë në një. Mendoj se për atë bisedë, sa herë që del në pah ndonjë subjekt i radikalizimit islamik. Ekziston një marrëveshje e madhe e literaturës në lidhje me atë se si të rinjtë mys,limanë- shpesh të lindur në Perëndim, në gjirin e klasës së mesme dhe jo veçanërisht në familje fetare – kthehen sytë nga xhihadi.
Mendoni për një moment për Muhammed Emvazin, i diplomuar në Universitetin e Uestminsterit, i njohur më vonë si xhihadisti Xhon. Ose Majorin Nidal Malik Hasanin, e ngjarjes famëkeqe në bazën ushtarake amerikan Fort Hood. Ose Naxhim Lashrauin, i cili kishte studiuar për inxhinieri elektrike në Universitetin prestigjioz Katolik të Luvenit në Belgjikë, para se të hidhte veten në erë muajin e kaluar në Bruksel. Ose vëllezërit Carnaev në Boston, dhe Sajed Farukun në San Bernardino të Kalifornisë.
Është një listë e gjatë. Dhe në shumë raste hetuesit janë në gjendje të identifikojnë një agjent të radikalizmit. Majori Hasan mbante lidhje online me klerikun ekstremist Anvar Al-Aulaki. Lashraui duket se u ra nën ndikimin e një predikuesi në Molenbek, të quajtur Kalid Zerkani. Vëllezërit Carnaev morën këshilla për ndërtimin e bombës nga “Inspire”, një revistë në internet në gjuhën angleze, e publikuar nga dega e Al-Kaedës në Jemen.
Por ndikimi i Aulakëve të botës, s’mund të shpjegojë deri në fund mendësinë e këtyre xhihadistëve. Ata janë edhe bijtë e Perëndimit -të arsimuar në shkollat e multikulturalizmit, të ngritura mbi veprat e Noam Çomskit dhe ndoshta Franc Fenonit, konsumatorë të një dietë të rëndë lajmesh, me raportet e pabesisë nga ushtarët amerikanë ose britanikë apo izraelitë.
Nëse islamizmi është medikamenti i tyre ideologjik i zgjedhur me dëshirë, ortodoksitë politike të së majtës moderne janë porta e tyre drejt xhihadit. Merrni çështjen më të fundit të trajtuar tek “Inspire”. Një përzierje fotosh, për të treguar hapat e ndërtimit të një granate dore të sinkronizuar në kohë, dhe një analizë të masakrës në Charlie Hebdo. Ka ndërkaq një artikull të gjatë mbi shtypjen e zezakëve në Amerikë, duke filluar me vrasjen në Ferguson të adoleshentit Majkëll Braun.
Çështja e ‘Pranverës 2013’, përmban një “mesazh për kombin amerikan” nga komandati i Al-Kaedës, Qazim Ar-Reimi në të cilin ai pyet nëse “ndërhyrja në punët tona dhe instalimi i agjentëve dhe lakejve në shërbim të tiranëve, që do të thotë se ju doni ata që vrasin dhe shtypin, është diçka e falshme?”
“Na lini rehat me fenë, tokën dhe kombet tona, dhe merruni me çështjet tuaja të brendshme”, shkruan komandanti tashmë Emir. “Shpëtoni ekonominë, kujdesuni për shqetësimet tuaja, që të jeeni më mirë se momentalisht”. Kjo nuk është gjuha e Islamit, me traditën e tij mbresëlënëse të pushtimit. Kjo është gjuha e të majtës progresive, të asaj që Xhejn Kirkpatrik e cilësoi në Konventën Republikane të 1984, si turmën e “Fajësoni më së pari Amerikën”. Ajo i përshtatet pikëpamjes të së majtës mbi Perëndimin si mëkatari shumëvjeçar dhe për pjesën tjetër të botës, si viktima e saj e vazhdueshme.
Kjo është gjuha e kthimit të faqes mbi një dekadë lufte, të përqëndruar në ndërtimin e kombit në shtëpi. Ajo deklaratë na duket si radikale, vetëm për shkak se vjen nga pena e një terroristi. Nëse do të ishte shfaqur si një editorial në “The Guardian”, do të merrte miratimin dhe përshëndetjet e shumë lexuesve, një ngritje supesh shpërfillëse nga të tjerët, por në çfarëdolloj rasti asnjë kundërshti të zëshme.
Në fillim të viteve ‘90 ish-kolegu im gazetar Tomas Frenk, artikuloi frazën e zgjuar “rehatizimi i mospajtimit”, për të shpjeguar se si kapitalizmi i ka kthyer të gjitha llojet e besimeve kundërkulturore dhe ideve radikale thjesht në një produkt çfarëdo të paketuar në një kuti, për t’u shitur dhe shpërndarë përmes kanaleve të zakonshme.
“Fahrenheit 9/11”, mund të ketë qenë një zbulim politik apo edhe një thirrje për të armatosur disa myslimanë të rinj ndikueshëm nga Tower Hamlets, por në Hollivud dokumentari arkëtoi 222.5 milionë dollarë. Kjo e bëri atë një triumfues në tregun e ideve, dhe cili mund të kundërshtojë këtë? Rehatizimi i mospajtimit mund të ketë efektin e ashpër të ndikimit të të gjitha llojeve të koncepteve ekstreme.
Por ajo mund të na bëjë të shurdhër ndaj ekstremizmit të tyre, duke na lënë të habitur kur dikush kalon nga idetë tek veprimet konkrete. Katarsisi i dhunës duket si një ide interesante në faqet e “Të varfërve të Tokës”. Në praktikë, rezultati është dhjetëra të rinj të vrarë në një sallë koncertesh në Paris.
Ne kemi duke u bërë dembelë në të menduarit tonë rreth Islamit dhe Perëndimit. Çështja nuk është nëse Islami i praktikuar nga Al-Kaeda apo ISIS-i është “radikal”, apo thjesht tradicional. Por nëse Perëndimi mund të njohë faktin se nihilizmi moral i Xhihadistit të sotëm Xhon, është pasojë logjike e relativizmit moral, e cila duket se është feja e parapreferuar e Perëndimit të sotëm.
“The Wall Street Journal” – Sjellë në shqip nga bota.al
