“Motra ime quhet Mimoza. Veç një kam. Është pesë vjet më e vogël. Në çerdhe e kopësht e çonte nëna, por e merrja unë. Lija lodrat e vrap. E mbaja hopa, kur vetë duhej të më merrnin hopa. 6-7 vjeç unë, afër dy vjeç ajo. Shpirti më dilte deri tek shtëpia se qe dhe buçko. Rruga nuk ishte as 300 metër, por më dukej pafund atëherë.
Para ca ditësh pashë ca foto. Ja, unë dhe motra. Ja dhe te kjo tjetra, te kjo, te kjo… Sytë më vajtën tek disa detaje. Shoh Mozën me pardesynë time, ja ajo me këpucët e vëllait, me tutat e mia, me bluzën jeshile qëpata në gjimnaz… Asnjëherë nuk provoi diçka të re, blerë posaçërisht për të. Bile një herë veshi kostumin e babait. Pa shaka e them. Ja historia.
Pas shumë e shumë kursimesh, më në fund ati im e qepi një kostum. Ai dukej bukur edhe i veshur me thes, thoshte nëna. Jo më me kostum. Vendosi ta fishte për festën e 1 Majit. Si yll dukej. U fëzuam tëgjithë. Morëm ushqim me vete e piknik tek kodrat, por na zuri një rrebesh behari e kostumi na la…
– Mos u mërzit, – tha nëna. – E ndreq unë.
E thau, e hekurosi dhe u shkurtua aq sa nuk i bënte më.
– Qenka kismet për Gimin, – tha babai.
Kështu, në 8 vjeçare unë u bëra me kostum. Burrë i vockël, më thirrnin zyshat. Pas ca vjetësh u zgjata dhe… : – “Tani ta marrë Moza”, – tha babai.
E shqepi nëna, e rregulloi për motrën. Xhaketën e stiloi për femra dhe ajo e veshi. Por sa mbërtheu kopsën e parë, u dëgjua zhurma e shqepjes. Ranë copat në tokë. U habitëm pak, por qeshëm shumë. Ja kështu u rritëm. Me rrobat e njëri-tjetrit dhe me dashurinë për njëri tjetrin. Si njerëz të thjeshtë, të punës, të sëmirës e të së drejtës. Që borxh nuk i patëm askujt. Veç prindërve tanë të mrekullueshëm.
Ata janë mërzitur pak. Se unë dhe motra ikëm në Amerikë. Vëllai i kaloi 25 vite në Greqi. Ama e kemi bërë grafikun: Çdo muaj njëri nga ne do shkojë patjetër në Korçë, aty te lëndina e poshtë akacjes do e vendosë një buqetë me lule te prindërit që u kujdesën si mjeshtëra bahçevanë për ne”. – Nga gazetari Agim Xhafka
