“Është më mirë kështu, më beso. Çdokush kthehet në vendin që i takon. Ti je kthyer në jetën tënde perfekte, në fakt tepër perfekte. Kurse unë jam kthyer në jetën time, të cilën për ta quajtur “jetë” të duhet tepër guxim. Ty të pëlqente prej kohësh një zgjedhje e tillë. Unë të bëra të njihje pjesën time më të mirë, e cila të ka bërë të qeshësh, të emocionohesh, të ndihesh i lumtur. Të kam kursyer anët e mia të errëta, frikërat dhe dilemat e mia. Këto të fundit nuk do përfundojnë asnjëherë, të paktën jo derisa të mos jem e gatshme të dorëzohem.
Por më beso, tashmë ndihem e lodhur edhe për të ëndërruar. Njerëzit si unë nuk janë të mësuar me rrugëtime në zbritje, me konflikte që zgjidhen, apo me dashuri që mund t’i shpëtonin. Njerëzit si unë e njohin çmimin e dorëzimit, siç po e përjetoj unë me ty dhe e dinë se çfarë do të thotë ta konsiderosh dashurinë e dikujt si të mirëqenë. Unë nuk do ta kaloja asnjë ditë të jetës sime, pa të bërë të ndihesh plotësisht i dashuruar.
Nuk kam kërkuar asnjëherë të kisha diçka apo dikë që nuk më përkiste, dhe kjo është arsyeja pse po të lënë vendin tënd perfekt duke mbajtur për vete më të mirën tonë. Nuk mund të them se jam ndjerë keq me ty, pasi unë në çdo moment kam ndjerë dashuri, edhe pse nuk e merrja këtë ndjenjë mbrapsht. Do tëkërkoja, nëse do të mundeshe, të qëndroje në vendin tënd të sigurtë dhe perfekt dhe kur të mundeshe, tëmë kujtoje ndonjëherë dhe të buzëqeshje duke menduar se sa mundohesha të të bëja të lumtur. Isha çmendurisht e dashuruar pas teje, por ja që ndonjëherë dashuria ngelet njëanshme dhe nuk mund tëvazhdojë dot gjatë kështu. Nuk mund të mbahet një lidhje vetëm nga një person. Të uroj më të mirat”. – “Le verita’ mancanti (Të vërtetat e munguara).
