Nëna ime thoshte përherë: “Mos lejo që tiganët e shtëpisë tënde të shndrijnë më tepër se ti. Mos e merr kaq seriozisht pastrimin e shtëpisë tënde. Kur unë u shndërrova në një amvisë, kaloja 24 orë të ditës duke u kujdesur që gjithçka të ishte e pastër dhe në vendin e duhur “në rast se do të më vinte ndonjë në shtëpi”. Më pas kuptova se të gjithë njerëzit janë shumë të zënë në punët e tyre, shëtisin, argëtohen, punojnë dhe e shijojnë jetën. Nëse dikush të vjen në shtëpi papritur, nuk ke pse ia shpjegon historinë e shtëpisë tënde. Njerëzit nuk janë aspak të interesuar të dinë se si e kalon ditën. Ata jetojnë jetën e tyre, pa ua ndjerë shumë për punët e shtëpisë tënde.
Jeta është e bukur, argëtohu! Pastrojeni pluhurin, nëse është e nevojshme. Por gjej edhe kohë për të vizatuar një figurë, për të shkruar një poezi, për të shëtitur një mik apo mikeshë, për të gatuar diçka që të pëlqen, për të ujitur lulet… Gjej kohë për të pirë një birrë, për të notuar në plazh (ose pishinë), për t’u ngjitur në një mal, për të luajtur me kafshët shtëpiake, për të lexuar libra dhe për të shijuar jetën.
Pastrojeni pluhurin, nëse është e nevojshme, por jeta vazhdon jashtë. Mendo se kjo ditë nuk do të kthehet përsëri. Pastro, nëse e sheh të nevojshme, por mos harro se do të plakesh dhe se shumë gjëra që mund t’i bësh tani, nuk do të jenë të lehta për t’i bërë kur të plakesh. Dhe kur të largohesh nga kjo jetë, siç do të largohemi të gjithë, edhe ti do të shndërrohesh në pluhur! Askush nuk do ta kujtojë se sa fatura ke paguar, se sa herë e ke pastruar shtëpinë, por do të kujtojnë miqësinë me ty, momentet e tua të lumtura dhe mësimet që u ke dhënë”.
