Fjalitë për vdekjen na flasin, mbi të gjitha, për rëndësinë e jetës. Ndonjëherë e anashkalojmë faktin se herët a vonë të gjithë do të vdesim. Me këtë artikull duam të bëjmë homazh për jetën që kemi ende përpara nesh dhe që duhet ta jetojmë çdo ditë.
- Mos kini frikë
Kjo është një nga fjalitë për vdekjen e shkruar nga poeti i mrekullueshëm Antonio Machado. Në të thuhet: “Vdekja është diçka që nuk duhet ta kemi frikë sepse, ndërsa ne jemi këtu, vdekja nuk është, dhe kur vdekja vjen, ne nuk jemi”.
Një arsyetim i fortë për vetë thjeshtësinë e tij. Në kuptimin e tij më të ngushtë, vdekja nuk ekziston për të vdekurit. Nëse personi ka vdekur, ai nuk mund të përjetojë më frikë sikur të ishte gjallë. Qenia e është zhdukur dhe bashkë me të edhe të gjitha frikërat.
- Një nga fjalitë më të bukura për vdekjen
Alphonse de Lamartine na ka lënë një nga fjalitë më të bukura për vdekjen. Ajo thotë: “Shpesh varri përmban, pa e ditur, dy zemra në të njëjtin arkëmort”. Vdekja e një të dashuri gjithashtu na vret pak.
Eshtë e zakonshme që vdekja e dikujt prek ndjeshëm një person tjetër që i mbijeton asaj. Jeta e të mbijetuarit mbetet e mbyllur në atë arkëmort që strehon personin nuk ekziston më dhe nuk do të kthehet më në jetë.
- Rëndësia e vdekjes
Lidhur me këtë çështje, André Malraux argumenton se: “Vdekja ka rëndësi vetëm në masën që na bën të reflektojmë për vlerën e jetës”. Kuptimi i vdekjes është i lidhur ngushtë me kuptimin e jetës.
Malraux na fton të mos mendojmë për vdekjen në vetvete. Ajo humb rëndësinë sepse përfaqëson fundin e gjithçkaje. Përkundrazi, vetëdija e fundit është një faktor që ndikon në mënyrën tonë për të provuar dhe përballuar jetën.
- Një realitet që na bën të barabartë
Kjo fjali për vdekjen u shqiptua mijëra vjet më parë nga Lao Tzu: “Të ndryshëm në jetë, burrat janë të barabartë në vdekje”. Mund të themi se vdekja është realiteti më demokratik i të gjithëve, ai që përfundimisht na bën të gjithë të barabartë.
Epo, sado i pavlerë të jetë një funeral, një kufomë do të qëndrojë gjithmonë brenda arkëmortit, dhe si i tillë është i barabartë me të gjithë të tjerët në botë: një mbetje, një trup pa jetë, një organizëm në procesin e dekompozimit.
- Tani ose kurrë më
Uilliam Shakespeare është një tjetër poet që shqiptoi një fjali mbi vdekjen për ta dashur jetën. “Duaj tani që je gjallë, sepse kur të kesh vdekur nuk do të mund ta bësh më”. Vdekja ishte një element kryesor i veprës së tij, por këtu ne shohim theksin që ai vë mbi jetën.
Shumë herë ne përballemi me jetën sikur të ishte e përjetshme. Pothuajse duket sikur koha nuk mbaron kurrë. Dashuria i jep një kuptim shumë të fortë jetës, por shumë shpesh ne e jetojmë atë sikur fati nuk duhet ta shkruajë kurrë fundin e saj.
- Rinia, pleqëria dhe vdekja
Ekziston një ndryshim i madh midis vdekjes së një fëmije, një të riu dhe një personi të moshuar. Fëmija dhe të rinjtë kohët e fundit kanë filluar të jetojnë dhe për këtë vdekjet e parakohshme janë kaq shqetësuese dhe të dhimbshme. Si një projekt që nuk mund të përfundojë kurrë.
Në moshën e vjetër, përkundrazi, njeriu ka pasur mundësinë të jetonte përvoja të shumta: vdekja shfaqet pothuajse si një ligj i jetës. Në këtë rast, vdekja fiton logjikën e ciklit të përfunduar. Baltasar Gracián e shpreh atë në mënyrën e vet: “Vdekja e të riut është një anije, ajo e të moshuarit është një vend qëndrim në port”.
- Mos mendoni për të
Stefan Cvajg bën një pasqyrim shumë të thellë në lidhje me këtë temë. Ai thotë: “Nuk është e mjaftueshme të mendojmë për vdekjen, duhet ta kemi gjithnjë para nesh. Atëherë jeta do të bëhet më solemne, më e rëndësishme, më frytdhënëse dhe më e gëzuar”.
Në përgjithësi, nuk na pëlqen të flasim për vdekjen, sepse e konsiderojmë atë një temë enigmatike dhe shpesh të vështirë për t’u përballur. Cvajg na fton ta shikojmë këtë mundësi në fytyrë, vetëm për të bërë që jeta jonë të fitojë intensitet dhe vlerë.
