Ka një të vërtetë të thjeshtë që njeriu e harron gjithmonë: gjithçka kalon. Lavdia, dhimbja, koha – të gjitha janë kalimtare.
Në momentin që je në majë të malit, i mbushur me ndjenja triumfi, mendon se kjo ndjesi do të zgjasë përjetë. Po ashtu, kur bie në humnerë, i zhytur në trishtim, beson se nuk do të dalësh më kurrë prej saj. Por jeta e rrëzon këtë iluzion herë pas here, me butësi ose me dhimbje, për të të kujtuar se asgjë nuk është absolute.
Ajo që sot duket e përjetshme, nesër do të jetë veç një kujtim i zbehtë. Një hije në kujtesë. Dhe pikërisht në këtë vetëdije fillon liria e brendshme. Sepse kur kupton se çdo gjë ndryshon, pushon së luftuari për ta ndalur kohën, për të mbajtur njerëz, ndjenja apo situata që kanë marrë fund.
Lavdia zbehet. Dhimbja shuhet. Koha rrjedh. Asgjë nuk qëndron e pandryshuar. Dhe ndoshta është më e mençur të rrjedhësh bashkë me të, pa u kapur fort pas asgjëje. Të përjetosh çdo gjë – gëzimin, trishtimin, suksesin, dështimin, por pa u bërë rob i tyre.
Kur diçka përfundon, lëre të ikë. Kur diçka e re vjen, prite me krahëhapur. Mos e mbaj gëzimin nga frika se do të marrë fund, e as mos ik prej dhimbjes nga frika se do të zgjasë. Sepse çdo ndjesi transformohet, dhe çdo periudhë e jetës evoluon në një tjetër formë.
Mençuria e vërtetë nuk qëndron në kontrollin e gjithçkaje, por në aftësinë për të vallëzuar me ritmin e kohës. Të kuptosh se kur je lart, është e përkohshme. Dhe kur je poshtë, kjo gjithashtu nuk do të zgjasë përgjithmonë.
Qetësia nuk lind nga mungesa e stuhive, por nga kuptimi se edhe ato do të kalojnë. Sepse çdo kohë ka ciklin e vet, dhe çdo cikël përfundon.
Prandaj, jeto me gjithë shpirt, por mos u kap fort pas asgjëje. Kur era të ndryshojë drejtim, mos lufto me të. Thjesht përkulu me hijeshi, si një pemë bambuje në mes të furtunës. Kjo është forca e butësisë, urtësia e qetësisë dhe liria e vërtetë që vjen kur më në fund kupton: Edhe kjo do të kalojë. / bota.al
