Françesko Petrarka është një ndër figurat kryesore të Rilindjes evropiane. Në shekujt e humanizmit evropian ai u njoh si një latinist i mrekullueshëm, autor librash, traktatesh e vëllimesh mjaft te çmuara për kohen, për te cilat punoi me seriozitet me te madh.
Studiuesit pohojnë se Petrarka mendonte qe lavdinë tek pasardhësit do t’ia siguronin veprat e tij të shumta ne latinisht, te cilat përmbajnë boshtin e ideve te tij humaniste dhe qe përbejnë me tepër se kater te pestat e krijimtarisë se tij te shumanshme, qofte ne proze, qofte ne poezi.
Por u vërtetua e kundërta : Petrarka përmendet edhe sot nga pasardhësit për vëllimin me poezi ne italisht te titulluar “Frafmente ne gjuhen vulgare”, titull qe botuesit e mëvonshëm e ndërruan ne “Kanconiere”, qe ne shqip do te thotë “Libër i Këngëve”.
Nuk Gjej Paqe
As lufte s’bej dhe askund s’gjej paqe’
dhe frike dhe shprese: kam zjarr dhe akullohem,
ne qiell nxitoj, ne toke prap rrezohem,
askend s’takoj dhe boten kam perqafe.
Ajo me futi ne burg,hapsan e laqe,
as nuk me mban,as nuk me le te iki,
dhe me largon dhe hallke me ve tek shpirti,
as rroj,as vdes,as dhimbjet s’kane cae.
Pa sy dhe shoh,pa gjuhe dhe nxjerr klithme,
kerkoj te vdes,therras qe te shpetoj,
perbuz vetveten,ju jap ju lumturine.
Mes lotesh qesh,ju jap ju dhembshurine,
dhe jet’,dhe vdekje i ve ne barazi,
po per keto,o grua,faj ke ti./Bota.al
