Stephen Blank*
Dy vite e gjysmë pas pushtimit të Ukrainës nga Moska, shumë figura publike në SHBA dhe Evropë duken ende të paafta për të deshifruar motivet e Rusisë. Kohët e fundit, Ministri i jashtëm i Rusisë, Sergei Lavrov i tha një gazete boshnjake se gatishmëria e NATO-s për të zgjeruar anëtarësinë me Malin e Zi dhe mirëpritur Bosnjen dhe Maqedoninë, nuk ishte vetëm një gabim, por edhe një provokim. Gjatë një takimi të kohëve të fundit, një figurë politike e BE-së tha se as nuk arrinte ta kuptonte përse Lavrovi dhe qeveria e tij mendonin në këtë mënyrë. Dhe nuk është i vetëm. Shumë njerëz në jetën publike duket se nuk janë në gjendje të rrokin motivet që nxisin sjelljen e Rusisë.
Askush që mendon racionalisht, nuk mund të besojë se Bosnja, Maqedonia dhe Mali i Zi kërcënojnë Rusinë ose interesat e saj jetike, apo se NATO mund të kërcënojë Rusinë. Parakalimi i tetë batalioneve për të mbrojtur aleatët e saj të vijës së parë në vitin 2017, zor se përbën provë të një kërcënimi. Megjithatë, për Rusinë, vetë-përcaktimi i këtyre politikave paraqet një kërcënim. Kjo ndodh për shkak se veprimet e Moskës në Ukrainë dhe në vende të tjera të Evropës, synojnë një objektiv të trefishtë. Shprehja e lashtë romake …
