Nga David Ignatius

Marshimi i autoritarizmit në mbarë botën, ka patur emra të ndryshëm gjatë dekadës së shkuar: “Neo-otomanizëm”, “Putinizëm”, “Konsensusi i Pekinit”. Premisa e përbashkët ka qenë se sistemet demokratike të brishta, nuk ishin në përputhje me sundimtarët e fortë, që mund të impononin zgjidhje nga lart-poshtë. Ideja e një despoti efektiv, mori një goditje të fortë të dielën e shkuar…

Rezultati pohoi fuqinë stabilizuese të demokracisë, dhe mençurinë e një elektorati të informuar. Komentatorët turq ishin të ngazëllyer. “Pax Erdogan mori fund”,- tha për “New York Times” Ozgur Unluhisarcikli, përfaqësues në Ankara i “German Marshall Fund”, duke shtuar se “Turqia ka dëshmuar se është një demokraci e vetë-korrigjueshme”. Bulent Aliriza i Qendrës për Studime Strategjike dhe Ndërkombëtare, i krahasoi zgjedhjet me “një shpërthim bërthamor në politikën turke”. Po pse votuesit turq e refuzuan autoritarizmin, në një kohë kur sharmi i Erdogan duket ende i fortë në vendet e tjera? Lexoni te plote analizen e Ignatius per Washington Post.

[real3dflipbook id=”278″]