Dante Aligieri ia kushtoi një pjesë të madhe të jetës së tij shkrimeve, por profesioni i tij i vërtetë ishte një tjetër: ai i mjekut. E vërtetojnë rregjistrimi i rregullt, duke filuuar që nga viti 1295, në artin e mjekëve dhe të specialistëve dhe fakti që mbante shpesh herë veshur një rrobë të gjatë e të kuqe: bëhej fjalë për veshjen që demonstronte një profesion të një rangu të caktuar. Zgjedhja e tij kishte një qëllim preciz. Në Firence, një ligj detyronte këdo që dëshironte të mbante detyra publike që të rregjistrohej në një prej shoqatave kryesore të profesionistëve. Dhe Dante, për të bërë të mundur që të ushtronte pasionin e tij të madh për politikën, zgjodhi profesionin e mjekut.
Por a e bëri ndonjëherë mjekun Dante? Duket që po, nëse gjykon nga burimet historikë. Eshtë e sigurtë që mes viteve 1285 dhe 1287 frekuentoi Taddeo Alderottin, docent në Universitetin e Bolonjës dhe një figurë kryesore në ambientet mjekësorë të kohës. Por prova e vërtetë është familjariteti me termat mjekësorë që poeti demonstroi se e kishte në kryeveprën e tij Komedia Hyjnore, mbi të gjitha tek Ferri, që është njëkohësisht nëj udhëtim në botën e dhimbjes fizike dhe të sëmundjes.
Ja ndonjë shembull. Tek kënga XXIX, duke përshkruar dënimin të cilit i nënshtrohen falsifikatorët, ai sjell me një saktësi të madhe simptomat e zgjebes: të dënuarit, të mbushur me njolla dhe të mbërthyer nga një kruarje e madhe, nisin e kruajnë e gërvishtin njëri-tjetrin. Por ndoshta përshkrimi më i fortë është ai, në këngën XXVIII i trupit të copëtuar të Muhamedit, ku shfaqen shumë prej organeve të brendshëm, me një saktësi që vetëm një mjek është në gjendje t’i përshkruajë.
