Shumë do të thonë se është telepatia, transmetimi i mendimit, por jo. Eshtë lidhja e dy shpirtrave që kanë rënë në rrjetën e ndjenjave.
Bukuria nuk është gjithçka, sensualiteti nuk e mbush shpirtin. Eshtë shumë mirë kur trupat dëshirojnë të takohen, por është shumë më mirë kur shpirti i shoqëron.
Sepse në fund ajo që kursen një ditë të keqe nuk janë format e lakuara, por lidhja e një marrëdhënieje që lind nga ndjeshmëria dhe mirëkuptimi reciprok. Ndjenja e një strehe të sigurt që qetëson zemrën.
Nuk ka asgjë më të mirë se kur dikush na shikon dhe tashmë e di se çfarë po ndiejmë. Ai person që na jep dashuri në kohën e duhur, fjalën e ngushëllimit që na duhet aq shumë ose një përqafim.
Të flasësh me sy është lidhja më e vështirë për të pasur, sepse është e rrallë për tu gjetur dhe më e lehtë, sepse gjithçka që duhet është një vështrim fiks dhe kemi një fjalim të plotë.
Ne themi dhe dëgjojmë, me më shumë koherencë, gjëra shumë më të thella që ndoshta dialogu nuk mund t’i komunikonte.
Tërheqja mund të jetë intensive dhe të na japë shumë kënaqësi, por është kalimtare dhe largohet me momentin. Tani, kur shpirti lidhet, një prekje e thjeshtë dridh shumë më tepër, një buzëqeshje na shkrin, trupi gjen vendin e tij në rrjedhën e pasionit dhe puthja shpie mbi re.
Dhe ndryshe nga takimi i trupave, të cilët në fund të fundit thjesht duan të largohen, është lidhja e shpirtrave që mbetet, që na bën të dëshirojmë të qëndrojmë.
Eshtë pikërisht kur bisedat dhe idetë përshtaten së bashku, që njerëzit bëhen më të bukur. Eshtë kur vullnetet dhe dëshirat përkojnë, që ne kemi një marrëdhënie më të lumtur. / meb.al
