Sigmund Freud thoshte se arsyet që na bëjnë të duam një kafshë me një intensitet të tillë kuptohen kur mendojmë se e tyrja është një dashuri pa ambivalencë.
Marrëdhënia që kemi me kafshët është e lirë nga konfliktet e padurueshme të kulturës. Frojdi vazhdonte: “Qentë nuk kanë një personalitet të ndarë, ligësinë e njeriut të qytetëruar apo hakmarrjen e qenieve njerëzore ndaj shoqërisë, për shkak të kufizimeve që ajo vendos”.
Nuk është rastësi që themeluesi i psikanalizës thoshte se qeni zotëron bukurinë e një ekzistence të plotë në vetvete dhe se pavarësisht nga të gjitha divergjencat në drejtim të zhvillimit fizik, ekziston një afërsi intime, një solidaritet i padiskutueshëm.
Shumë më të këndshme janë emocionet e thjeshta dhe të drejtpërdrejta të qenve, kur tundin bishtin nga lumturia ose lehin për të shprehur pakënaqësi. Ata na kujtojnë heronjtë e historisë, dhe kjo është arsyeja pse shumë qen janë emëruar sipas tyre.
-Sigmund Freud-
Është një shaka që një qen jeton mesatarisht 12 vjet
Kushdo thotë se është mëkat që jeta e një qeni apo maceje zgjat mesatarisht vetëm 12 vjet. Dhimbja e fortë na shtyn ta themi, kur humbasim mundësinë për të ndarë jetën me mikun tonë me katër këmbë.
Kohën që kalojmë në shoqërinë e tyre, dashuria që ndajmë duket shumë e vogël. Nëse ndalemi të shikojmë vitet e kaluara së bashku, me sytë e butësisë dhe dashurisë, kuptojmë se koha fluturon.
Është ajo ndjesia e tempus fugi që ndjejmë kur në një përkëdhelje ndiejmë zemrën e tyre duke rrahur me tonën. Dhe, një kontrast i çuditshëm kur, sa herë e përshëndesim dhe ndajmë kohë me të, ndjejmë se kjo dashuri është e pafund.
Superfuqia e tyre, “arma e mirësisë masive”
Ne mendojmë se kafshët tona të preferuara kanë një numër të pafund superfuqish që i bëjnë të veçanta dhe që na mbushin me arsye për t’i dashur me intensitet të madh. Nëse bëjmë një listë me të gjitha mënyrat sesi na befasojnë, nuk do të ndalemi kurrë së buzëqeshuri.
Të duash një kafshë do të thotë të mahnitesh, për shembull, nga aftësia e saj për të parashikuar të ardhmen ose për të ndjerë se ne po kthehemi në shtëpi; nga “vizioni i tyre me rreze X” me të cilin merr gjithçka që dëshiron, nga ndjeshmëria e tyre, nga aftësia për t’u përshtatur me gjendjen tonë emocionale dhe për të na ofruar rehati dhe energji.
Njerëzit që ndajnë jetën e tyre me një kafshë flasin gjithmonë me krenari për aftësitë e saj dhe faktin që ajo shpreh adhurim.
E vërteta është se pak gjëra krahasohen me dhimbjen që i lëmë vetëm në shtëpi kur shkojmë në punë. Sytë e tyre lutës na mbushin me dhimbje, por gëzimi i tyre pas kthimit na mbush me lumturi.
Kafshët janë padyshim terapistët më të mirë për shumë prej nesh. Fisnikëria dhe mirësia e tyre nuk kanë kufij. Mund të thuhet se derisa të doni një kafshë, një pjesë e shpirtit tuaj është në paqe. Në shpirtin tonë është një pjesë e rezervuar për të dashur një kafshë, për mundësinë për të shijuar dashurinë e saj të pakushtëzuar dhe mësimet e saj.
Të duash një kafshë dhe të jesh i dashur
Kur ke një qen ose mace, thënia se “askush nuk do t’ju dojë më shumë se vetja juaj” bëhet joreale dhe e pakuptimtë. Sepse kafshët janë mësuese të vërteta të dashurisë dhe sepse çdo sekondë pranë tyre është një dhuratë e paçmuar. Të duash një kafshë është një nga përvojat më të mrekullueshme në botë. Kushdo që e ka provuar e di. / bota.al
