Disa njerëz janë të tillë nga natyra, ata duan pa kushte, i jepen plotësisht të tjerëve pa kërkuar asgjë në këmbim.
Dhe pastaj janë ata, egoistët, që nëse shohin dikë që dëshiron të shkojë pas qejfit çdo kapriçoje të tyre, përfitojnë, duke kërkuar përsëri, pa u shqetësuar për nevojat e tjetrit. Shumë histori bazohen në këtë mekanizëm të shtrembëruar dhe aq shumë histori përfundojnë me të njëjtin mekanizëm identik, sepse personi gjithmonë i vëmendshëm, gjithnjë në dispozicion, një ditë zgjohet dhe e kupton se dashuria nuk është monolog dhe fillon të kërkojë më shumë.
Për të arritur këtë vetëdijësim, shumë prej tyre u duhen vite.
Ata rendin pas të njëjtit person me shpresën e ndryshimit të tij, por pastaj thjesht nuk mund të durojnë më dhe ndalen; dhe kur tjetri e kupton këtë gjë, nëse në zemrën e tij ka pak dashuri, u shkon prapa dhe pranon gabimet e tij, por nëse në zemrën e tij ka një egoizëm verbues fillon të hidhet kundër, të fajësojë dhe japë një mijë e më shumë justifikime për të mos pranuar përgjegjësinë e vet dhe për të rikthyer gjendjen e mëparshme.
Mos u jepni 1000 atyre që nuk ju japin as 10.
Është një ligj i pashkruar: nëse ndiheni të lënë pas dore, të frustruar, të braktisur, gjithmonë të lënë mënjanë, diçka shkon keq. Nëse kaloni shumicën e ditës tuaj duke bërë gjëra që ndikojnë në gjendjen shpirtërore të partnerit dhe jo tuajën, ka diçka të gabuar. Nëse gjithmonë bëni shumë, por për atë person duket se nuk është kurrë e mjaftueshme, është koha për të marrë një vendim.
Është e domosdoshme për të bërë personin me të cilin jeni të kënaqur, por është e nevojshme që edhe ju të jeni mirë dhe nëse ai person nuk kujdeset për ju ose për atë që ju pëlqen, ndoshta është më mirë ta lini të shkojë. Mos i jepni 1000 atyre që nuk e vlerësojnë. Mos u përpiqni ta kënaqni atë, ta bëni atë të lumtur nëse ai nuk do t’ju bëjë të ndiheni të dashur. Një grua në sytë e burrit të saj duhet të jetë dhe të ndjehet e rëndësishme.
