Sa e vështirë është të ekuilibrojmë përparësitë tona në një mënyrë të balancuar, duke i kushtuar vëmendje të duhur asaj që duhet të arrijmë dhe asaj që duhet të mbajmë. Megjithëse jeta na detyron të kalojmë shumicën e kohës duke punuar për të fituar cilësi dhe rehati, kjo rutinë e rëndë, në të njëjtën kohë, na mban larg nga kontaktet dhe ndërveprimet me njerëzit.
Shpesh bëhemi të lidhur shumë me mallrat që grumbullojmë, duke vlerësuar materialitetin që na rrethon, mbi çdo gjë tjetër.
Dhe kështu, nxjerrim në plan të dytë nevojat tona emocionale, dëshirat tona sentimentale, gjithçka që është e pavlefshme, atë që nuk mund të blihet ose shitet, por vetëm jetohet.
Ndërsa jemi të alarmuar për rrezikun në këtë kërkim të verbër për mallra, pasuri dhe status social, ne jemi pothuajse mekanikisht të tërhequr nga joshja prej tyre.
Po mbushemi me objekte dhe zbrazemi nga ushqimi emocional, sepse përfundojmë duke parë vetëm atë që shohin sytë, duke harruar mangësitë e esencës tonë njerëzore.
Kjo është arsyeja pse shumë njerëz shqetësohen për gërvishtjet e makinës, por jo për shëndetin e gruas së tyre.
Kjo është arsyeja pse shumë prindër shohin klasifikimin e ndeshjeve, por harrojnë të shikojnë sytë e fëmijëve të tyre.
Kjo është arsyeja pse ne shohim që një mikja jonë shëndoshet, por jo sa ka nevojë për ndihmë.
Kjo është arsyeja pse shpesh kemi gjithçka që duam, por nuk kemi njerëzit që na duhen.
Prandaj është e domosdoshme që të shohim me kujdes zgjedhjet që bëjmë, qëndrimet që supozojmë, rëndësinë që i japim asaj që vendosim si përparësi në jetën tonë.
Kështu, rrezikojmë të përfundojmë duke u mbushur me plehra që nuk do të mbushin boshllëkun tonë ekzistencial.
