Ashtu si në romanet e verdhë më të mirë, fillojmë nga fundi. Në një pasdite të ftohtë të një dite skandinave, një burrë pesëdhjetë vjeçar ndodhet në hyrjen e pallatit të redaksisë së “Expo”, një periodike që ka denoncuar vazhdimisht rreziqet e racizmit në Suedi dhe në Europë. Ai quhet Carl Stieg Larsson. Një shkrimtar që, me trilogjinë “Mijëvjeçari”, botuar pas vdekjes së tij, do të shiste 20 milionë kopje në të gjithë botën.
Flokët i ka pak të shprishur dhe sytë të kuq, nga puna e madhe dhe cigaret e shumta. Mban syze me skelet të rrumbullaktë, metalik. Mban veshur një xhaketë, këmishë të bardhë dhe një kravatë me vija bardhë e zi. Në sup i varet një çantë me lëkurë të zezë, nga e cila nuk ndahet kurrë. Pret prej pak minutash një ashensor që nuk vjen. Eshtë në shoqërinë e një miku.
Vjen nga selia e shtëpisë së tij botuese, “Norstedts”. Sapo ka dorëzuar versionin përfundimtar të tre dorëshkrimeve. Eshtë nervoz…
