Mos thuaj se je thjesht një numër
Apo se jeta është ëndërr e zbrazët
Sepse njeriu i zhytur humb
Dhe gjërat nuk janë ato që duken.
Jeta është e vërtetë, e zellshme
Dhe varri nuk është qëllimi i saj:
Shprehja “Nga pluhuri në pluhur”
Është për trupin dhe jo për shpirtin.
As kënaqësia dhe as pikëllimi,
Nuk janë fund i destinuar,
Por për të vepruar, që çdo nesër,
Të përgatisë të nesërmen tjetër.
Arti është i gjatë, koha e qetë,
Dhe zemra e guximshme
Prapëprapë e mbytur rreh
Në marshim funebër deri në varr.
Në fushën e gjerë të betejës,
Në kampin e luftës së jetës,
Mos rri si bagëtia në vathë
Por bëhu një hero në ngritje.
Mos ki besim tek e ardhmja
Se do të jetë e këndshme
Lëre të vdekurin e vdekur
Të varrosë të vdekurin e tij.
Vepro në jetën e gjallë
Me zemrën brenda e Zotin mbi vete.
Njerëzit e mëdhenj na kujtojnë
Se jetën mund ta bëjmë sublime
Dhe, duke ecur, të lëmë pas,
Gjurmët në rërën e kohës.
Gjurmët, mbase një tjetër,
Që lundron në detin e jetës
Një i braktisur apo një anije,
Duke i parë, do të marrë zemër.
Le të jemi, pra, dhe të bëjmë
Me zemër për çdo fat;
Duke arritur e duke ndjekur,
Të mësojmë dhe të presim.
