Zemra e botës arabe ka humbur pavarësinë dhe është shndërruar në një fushëbetejë ndërkombëtare. Gjaku sirian, që ka pesë vite që derdhet, është përdorur sërish për të nënshtruar rajonin dhe për ta privuar nga çfarëdolloj strukture kombëtare. Dhe kush kërcen nën ritmin e bombardimeve ruse, u ngjan atyre që bënin të njëjtën gjë gjatë atyre amerikane në Irak. Në Siri janë bashkuar hajdutët e të gjithë botës, për të ndalur rrahjen e zemrës arabe. I vetmi horizont i dukshëm përtej kësaj hapësire vrasjesh është një tepri vdekjeje, shkatërrimi dhe aktesh çnjerëzore. Siria është transformuar në një skandal global, është vendi ku duan të varrosin vlerat njerëzore dhe mjeti me të cilin duan të asgjësojnë të gjithë botën arabe
Elias Khoury
Një herë e një kohë, Damasku njihej si “zemra e panarabizmit”, dhe ishte një pikë e vërtetë referimi për të kuptuar se si do të zhvillohej fati i rajonit. Në momentin e humbjes në luftën 6-ditore të 1967-ës, kur kryeqyteti sirian zbuloi ndërgjegjen e vet politike, partita Baath ishte tashmë në pushtet dhe shumë shpejt do e dorëzonte vendin në duart e Assadëve.
Që atëherë, rrahjet e zemrës kanë filluar të dobësohen dhe të vetmit tingujt që do të dëgjonim në vazhdim, ishin sloganët e pamend, shenjë e krizës në të cilën ishte zhytur bota arabe. Damasku, që në vitet pesëdhjetë kish qenë i famshëm për gjallërinë e tij politike, do të transformohej në një zemër të lodhur e të shuar, pseudonimi i të cilit, i konvertuar në zbrazëti retorike, do të shkaktonte vetëm siklet dhe sarkazmë.
Një zemër pa panarabizëm dhe një panarabizëm pa zemër! Pas një tjetër grushti shteti në 1970, oficerët dhe agjentët e sigurisë e futën përfundimisht Damaskun në morsën vdekjeprurëse të diktaturës, çmimi i përgjakshëm i të cilës u pagua edhe nga palestinezët dhe libanezët. Zyrtarët e regjimit, më pas vunë në zbatim përvojën e tyre në masakrat e Hamas, në vitin 1982, duke e katandisur Sirinë në një grumbull rrënojash dhe burgjesh.
Por këto masakra nuk ishin gjë tjetër, veçse prova gjenerale e një masakre epokale, me të cilën partia Baath kurorëzoi historinë e vet në dy vendet ku ishte në qeveri: Iraku, pasi pësoi goditjen amerikane dhe ra në marrëzinë sektare dhe fondamentaliste, ndërkohë që fati i Sirisë është një paralajmërim i qartë drejtuar popujve të tjerë, se çfarë u ndodh nëse u nënshtrohen diktaturave.
Nëse mendojmë se, ajo që ndodh sot në Siri paralajmëron fatin e vendeve të tjera arabe, atëherë slogani “Damasku, zemra e arabizmit” merr sërish kuptim. Një zemër në agoni mbi një tryezë, atë të Gjenevës, përreth të cilës janë ulur burracakë, që lë të kuptohet për fundin e një qeverie arabe dhe dorëzimin e vendit, pasi t’ia shkëpusin popullit të tij, në duart e fuqive të huaja.
Zemra e botës arabe ka humbur pavarësinë dhe është shndërruar në një fushëbetejë ndërkombëtare. Gjaku sirian, që ka pesë vite që derdhet, është përdorur sërish për të nënshtruar rajonin dhe për ta privuar nga çfarëdolloj strukture kombëtare. Dhe kush kërcen nën ritmin e bombardimeve ruse, u ngjan atyre që bënin të njëjtën gjë gjatë atyre amerikane në Irak. Në Siri janë bashkuar hajdutët e të gjithë botës, për të ndalur rrahjen e zemrës arabe.
I vetmi horizont i dukshëm përtej kësaj hapësire vrasjesh është një tepri vdekjeje, shkatërrimi dhe aktesh çnjerëzore.
Siria është transformuar në një skandal global, është vendi ku duan të varrosin vlerat njerëzore dhe mjeti me të cilin duan të asgjësojnë të gjithë botën arabe.
Kortezhi funebër i Gjenevës
Mes përgjegjësve nuk janë vetëm ata që janë angazhuar në shkatërrimin, ose më saktë regjimi dhe alter egoja e tij (fondamentalistët e Shtetit Islamik), Irani, shtetet e Gjirit, Turqia, Egjipti, SHBA dhe Rusia. Janë edhe elitat politike siriane, që nuk kanë ditur t’u bëjnë ballë të bashkuar kundërshtarëve të tyre, duke shtyrë drejt fitores shpërthimin popullor sirian, me kërkesat e tij fisnike për liri, dinjitet dhe drejtësi sociale.
Në gjenevë, bota ka parë funeralin e Sirisë në një kortezh të udhëhequr nga një fantazmë, regjimi i Bashar al Asadit, që shijon paraprakisht fitoren pasi ka shitur vendin, në këmbim të një pushteti fiktiv. I rrethuar nga hajdutë që vijnë prej të katërta anëve të tokës, Asadi dëshiron të shpallë një zgjidhje, e cila do të jetë vetëm preludi i një lufte pa fund.
Kjo ceremoni funebre e paturpshme tregon se bota arabe ka prekur fundin, duke çuar në përmbushjen e humbjes arabe të qershorit 1967, kur me një slogan të çmendur thuhej që Izraeli kishte dështuar, për aryse se nuk kish qenë në gjendje të përmbyste regjimet arabe.
Bie shteti, por jo regjimi. Eshtë kjo filozofia e fashizmit baathist që ka sjellë shkatërrimin total në Siri dhe në Irak, ku regjimi është shembur, por me një çmim – dhe këtu qëndron gjenialiteti i diktaturës – i cili ka tejkaluar çdo kufi.
Funerali i zhvilluar në Gjenevë na thotë se ka patur “tokë të djegur”, por popujt dhe kultura e këtij rajoni janë mbi shkatërrimin, dhe duhet të gjejmë një fillim të ri, për të mos u asgjësuar.
Ky është realiteti i hidhur, por nuk mund të lejojmë sirianet dhe sirianët, sado të dëshpëruar, që të braktisin ëndrrën që kish mbushur rrugët me thirrjen për liri.
Një thirrje që shpall fillimet në epokën e fundeve, thirrja e përhapur nga zëri i Qashushit, këngëtari nga Hama që diktatura nuk arriti ta heshtë, edhe pse e vrau. Kjo thirrja në fton të ringrejmë gjithçka, duke nisur nga mbrojtja e mbijetesës.
Vdekja rrethon gjithçka, dhe politika e fuqive të mëdha, me zbrazëtinë e saj skandaloze të vlerave, është varri i politikës. Ndërsa në botën arabe, skandali janë diktaturat dhe fakti që revolucionet janë reduktuar në hi, Të gjitha këto kundër një populli, tragjedia dhe dhimbja e të cilit janë bërë universale. Sot, në Siri vlerat njerëzve i janë nënshtruar provës më ekstreme, të shkelura prej hajdutëve të një regjimi global, i cili është peng i kapitalizmit më të egër dhe një regjimi arab që rrezikon të shpërbëhet.
Jemi bërë të gjithë sirianë. Ndërgjegja nuk u flet vetëm arabëve, por të gjithë atyre që besojnë në drejtësi dhe liri.
Bashkë me sirianet dhe sirianët, vdesim edhe ne, të dëbaur nga shtëpitë tona, të braktisur në të ftohtë, të uritur, të poshtëruar dhe të rrezikuar prej bombardimeve.
Të gjithë jemi shkelur prej diktaturës dhe prej çmendurisë së fondamentalistëve.
Jemi të gjithë atje, në Siri, domethënë këtu. Zgjedhja jonë e vetme është të ripohojmë vlerat njerëzore, duke u frymëzuar prej thirrjes së fëmijëve të Deraas, vdekja e të cilëve vrau fëmijërinë në këtë botë të pamëshirshme.
Al Quds al Arabi – Në shqip nga Bota.al
