Djegia e shtrigave
Në sheshin e pazarit stivojnë në turrë degë
të thata.
Imishta e hijeve – është një fustan i varfër.
Po e mbush
Trajtën time prej dylli, kurmin e kukullës.
Sëmundja merr fill këtu: për shtrigat jam nishan.
Djallin mund ta shpëtojë vetëm djalli.
Në muajin e gjetheve të kuqërremta unë ngjitem në
shtratin e zjarrtë.
Kollaj ta fajësosh errësirën: gojën e derës,
Barkun e qilarit. Ata ma fikën zjarrin tim
bengalez.
Dama, e flatërt, si një brumbull i zi,
Po më mban në kafaz me papagajtë.
Çfarë sysh të mëdhenj kanë të vdekurit!
Jam mikeshë më fantazmën leshatore.
Rrotat prej tymi rrokullisen prej sqepit të
kotruves.
Nëse vogëloshe jam, prej meje s’vjen e keqja.
Nëse përpëlitem, asgjë nuk thyej. Kështu thashë,
Duke ndenjur poshtë kapakut në vorbë,
Thërmickë dhe e palëvizshme, si një kokrrizë orizi.
Ata ndezin pipthat e llampës, unazë pas unaze.
Përplot jetë jemi, o miqtë e mi të vegjël. Rritemi.
Tepara kjo është e dhimbshme. Gjuhëzat e kuqe
Na mësojnë të vërtetën.
Nënë brumbujsh, thjesht çlire dorën.
Do të flatroj përmes gojës së qiririt si flutur,
pa i përzhitur krahët.
Ma ktheni trajtën time të zanafillës. Jam gati t’i
deshifroj ditët.
U bashkova me pluhurin nën hijen e gurit.
Sytë e këmbëve më shndrijnë. Shndritja m’i larton
kofshët e mia.
Vdiqa, vdiqa nën manto prej gjithë kësaj drite.
