Ndonjëherë mund të ndodhë që të zhgënjeheni nga të tjerët. Por pse ndodh kjo? Nga ne varet? A kemi pritshmëri shumë të larta nga njerëzit? Në këtë artikull ne do të përpiqemi t’u përgjigjemi këtyre pyetjeve.
Të gjithëve u ndodh të zhgënjehen nga të tjerët. Dhe ka shumë njerëz që e përjetojnë këtë ndjenjë me një përzierje trishtimi dhe zhgënjimi. Ata madje mund të kalojnë gjendje shumë të dhimbshme psikologjike, deri në atë pikë sa të shmangin krijimin e marrëdhënieve të reja nga frika se mos e rijetojnë të njëjtën përvojë.
Zhgënjimet vështirë se harrohen, ato lënë gjurmë të thella në zemër. Dhe nëse është e vërtetë që disa janë në gjendje t’i menaxhojnë më mirë këto përvoja dhe të ecin përpara me shpejtësi, të tjerët nuk mund të dalin prej tyre, të bllokuar prej vitesh nga ato emocione torturuese.
Por pse ndodh kaq shpesh të zhgënjeheni nga të tjerët? A nuk dinë njerëzit në përgjithësi të menaxhojnë marrëdhëniet dhe të veprojnë me egoizëm? Apo ndoshta jemi ne ata që japim shumë besimin?
Në rreshtat e mëposhtëm do të përpiqemi t’ju japim disa përgjigje për këtë.
Pse ndodh që të zhgënjeheni nga të tjerët?
Secili prej nesh ka vlerat e veta; shtyllat e perceptimit për botën, se çfarë janë dashuria, respekti, miqësia dhe gjithashtu arsyeja e shëndoshë.
Ne e dimë se jo të gjithë do të jenë në harmoni me çdo aspekt të repertorit tonë të brendshëm. Ne e pranojmë faktin se është e pamundur të shkojmë mirë me 100% të njerëzve që njohim ose që janë pjesë e jetës sonë.
Megjithatë, ne kërkojmë respekt; ne presim, të paktën, besimin dhe autenticitetin e duhur. Dhe në shumë raste ky parim i bashkëjetesës shpërfillet.
Kështu, pak a shumë, të gjithë ne numërojmë episode zhgënjimi në repertorin e përvojave tona. Është fakt, por ka nga ata që vuajnë vetëm herë pas here dhe nga ata që nuk reshtin së penguari mbi atë gurin e pabesë në mes të rrugës. Por pse ndodh kjo?
Besimi i tepërt: hipokrizia është gjendja natyrore e mendjes njerëzore
Mund të thuhet se për të menaxhuar më mirë marrëdhëniet tona, nuk duhet të kemi kurrë besim të plotë te një person që sapo kemi takuar. Robert Kurzban, një psikolog i specializuar në psikologjinë evolucionare, paraqet një pikëpamje shumë interesante në librin e tij “Pse të gjithë (të tjerët) janë hipokritë: Evolucioni dhe mendja modulare”.
“Një pjesë e mendjes ka vlerat, opinionet dhe ideologjitë e veta. Nga ana tjetër, tjetri është i orientuar ekskluzivisht për të joshur njerëzit. Ne duam të kënaqim, të integrohemi, të kemi miq dhe të bëjmë për vete ata që na tërheqin. Për ta bërë këtë, ne nuk ngurrojmë të themi gënjeshtra të vogla ose t’i drejtohemi hipokrizisë. Ndërsa marrëdhënia përparon, shfaqet karakteri i vërtetë dhe mund të zbulojmë se personi që takuam nuk ndan as edhe një nga vlerat tona. Gjëja më e mirë për të bërë, në të gjitha rastet, është të jemi të kujdesshëm. Nuk ka nevojë t’ua dorëzojmë menjëherë të gjithë besimin tonë duarve të huaja. Është mirë të vëzhgoni sjelljen e njerëzve në detaje të vogla, në gjeste të vogla.
Pritshmëritë: rrënjët e të gjitha vuajtjeve
Shekspiri thoshte se pritshmëritë janë rrënja e çdo ankthi. Kushdo që pyet veten pse përfundojnë gjithmonë të zhgënjyer nga të tjerët, duhet së pari të hetojë veten dhe të shohë se sa të larta janë pritshmëritë që ka nga të tjerët. Në shumë raste, zvogëlimi i tyre pak na ndihmon të jetojmë më paqësisht, pa pasur nevojë të shpresojmë se njerëzit janë ashtu siç duam ne, apo siç kemi nevojë të jenë.
Marrëdhëniet e dhimbshme
Disa njerëz priren të kenë marrëdhënie me partnerë ose miq jashtëzakonisht të dëmshëm. Ky është rasti i njerëzve shumë empatikë dhe me sindromën klasike Wendy (nevoja për t’u kujdesur dhe për të qenë të dobishëm për të tjerët), që krijojnë lidhje me subjekte narcisiste. Kjo ndodh shpesh: një personalitet që bashkohet me një tjetër pa dyshim më pak të ngjashëm. Kjo është për shkak të mangësive, të atij vetëvlerësimi të ulët që çon në ndjenjën e tërheqjes nga njerëzit që na bëjnë të dukshëm. Derisa të shohim realitetin, manipulimin, mashtrimin, dëmin e pësuar.
Jo gjithmonë do ta marrim mbrapsht, atë që kemi dhënë
Të gjithë e dimë kuptimin e termit “reciprocitet” në kuptimin e marrjes së asaj që jepet. Epo, duke e marrë fjalë për fjalë mund të na shkaktojë vuajtje të mëdha. Ne përgjithësisht presim nga të tjerët, të paktën, një korrespondencë absolute midis asaj që investohet dhe asaj që shlyhet.
Por duhet të jetë e qartë se marrëdhëniet nuk janë transaksione tregtare. Ndoshta duhet të rishqyrtojmë kuptimin e vërtetë të reciprocitetit:
Reciprociteti do të thotë mbi të gjitha të lejojmë veten të marrim atë që të tjerët duan të na japin. Është një akt lirie, për të cilin secili vendos se kur, si dhe në çfarë sasie do të dhurojë.
Ndoshta jeni të shqetësuar për një mik, por ai nuk u përgjigjet mesazheve tuaja ose nuk i pëlqen të shfaqet kur ju dëshironi ose prisni. Sidoqoftë, në kohë të vështira është gjithmonë i pranishëm.
Prandaj nevojitet një qasje më e qetë. Ne nuk duhet të masim gjithçka që japim me milimetër, duke pritur saktësisht të njëjtën gjë në këmbim. Përndryshe do të jetë e pashmangshme të zhgënjeheni.
Të pranosh që zhgënjimet janë pjesë e jetës është thelbësore. Në çdo rast, ulja e pritshmërive dhe të qenit pak më të kujdesshëm në vendosjen e besimit tonë është mënyra më e shëndetshme. Kujdesi është gjithmonë një mik i shkëlqyer. Të mos e harrojmë.
