Eshtë e çuditshme se si sot, shumica prej nesh përpiqen të fshehin shenjat e plakjes në të gjitha mënyrat. A nuk janë ato që tregojnë pjesën tonë më autentike dhe origjinale? E kemi fjalën për rrudhat, kryq dhe kënaqësinë e çdo gruaje që ka hyrë në moshën e mesme.
Këto shenja, të destinuara të zënë vend mbi fytyrën e çdo gruaje, nuk janë asgjë tjetër veçse një lavdërim për atë që jemi, shenja të kohës që kanë eksperiencë jete, gjurmë buzëqeshjesh, kujtime për lotët e derdhur. Dëshmitë që tregojnë përvoja dhe histori, tonat, që kanë aromë dështimesh, zhgënjimesh, hidhërimesh, por edhe shpresash, gëzimi dhe buzëqeshjesh. Sepse në fund të fundit ne të gjithë qeshnim, dhe e bëmë atë përkrah miqve tanë më të dashur, me fëmijët tanë, me shokët tanë, ose vetëm, duke kërkuar në pasqyrë, duke mos qenë në gjendje të mbështetemi tek vetvetja.
Asnjëherë nuk duhet t’i fshehim rrudhat, sepse ato na zbukurojnë, sepse na tregojnë për nvetene dhe jetën tonë, për të gjitha shtigjet e ndjekura, mbase duke u rrëzuar, ndoshta duke u ngritur me gjunjët gjithë plagë, por duke u kthyer të ecim, vrapojmë, vallëzojmë. Gjithmonë.
Dhe është në rrudha që, duke parë në pasqyrë, ne mund të gjejmë pjesën tonë që nuk njeh moshë, pa stinë, e vetmja në gjendje të ruajë përgjithmonë atë të kaluarën e pashlyeshme që na ka bërë gratë që jemi sot.
Dhe ashtu si thoshte dikur aktorja e paharrueshme Anna Magnani, kur iu drejtua artistes së saj të make up-it, kur e paralajmëroi atë të mos mbulojë asnjë rrudhë në fytyrën e tij: “Mos më hiq asnjë rrudhë. Kam paguar shtrenjtë për to”. Sa të vërteta fshihen pas një fjalie të vetme, e cila vetëm vlen sa një mijë parulla?
Dhe të mendojmë për monologun njësoj të famshëm nga Heather Parisi, i bërë pasi i kërkoi kameramanit ta filmonte nga afër, pa fshehur asgjë, madje as një rrudhë. “Në jetë kam vënë gjithmonë fytyrën. Para disa vitesh ishte ndryshe: kishte qeshur dhe kishte qarë më pak, mbase ishte më e bukur por kishte më pak për të treguar. Nuk dua të heq dorë nga rrudhat”.
Në vazhdën e këtyre grave të shkëlqyera, duhet të kuptojmë se, askush nga ne nuk duhet të heqë dorë nga rrudhat e veta, në fakt duhet të jemi krenarë për to, ashtu si duhet të kujtojmë të rrethohemi me njerëz që i duan ato rrudha dhe që nuk kanë frikë mos i bezdisim përmes shenjave tona të plakjes, sepse ata e dinë se atje, në mes, midis një rrudhe dhe një tjetre, do të na gjejnë. Gjithmonë. / meb.al
