“Sonte mund të shkruaj vargjet më të trishta në botë”
Sonte mund të shkruaj vargjet më të trishta në botë.
Të shkruaj, për shembull “Nata është plot me yje blu
Që fërgëllojnë drithërueshëm atje larg.”
Era e natës vërtitet nëpër qiell dhe këndon.
Sonte mund të shkruaj vargjet më të trishta në botë.
Unë e kam dashur atë dhe ndonjëherë edhe ajo më ka dashur.
Në netë si kjo unë e mbaja atë në krahët e mi.
Unë e puthja atë pafundësisht nën qiellin e paskaj.
Unë e kam dashur atë dhe ndonjëherë edhe ajo më ka dashur.
Si të mos i duash sytë e saj aq të mëdhenj.
Sonte mund të shkruaj vargjet më të trishta në botë.
Të mendosh se nuk do ta kem më. Të ndjesh se e kam humbur përgjithnjë.
Si mund të mos i duash sytë e saj aq të mëdhenj.
Sonte mund të shkruaj vargjet më të trishta në botë.
Të ndjej natën e paskajme, edhe më e paskajmë në mungesë të asaj.
Dhe vargu bie në shpirtin tim si vesa mbi bar.
Pak rëndësi ka që dashuria ime nuk arriti ta mbante atë pranë meje.
Nata është plot e përplot me yje dhe ajo nuk është me mua.
Kjo është e gjitha. Thellë nëpër natë dikush këndon. Larg meje.
Shpirti im nuk pajtohet kurrë me humbjen e saj.
Shikimi im e kërkon atë, a thua se e merr përdore dhe ma sjell.
Zemra ime e kërkon atë dhe ajo prapë nuk është me mua.
E njëjta natë është që përndrit të njëjtët lisa.
Ne të atëhershmit nuk jemi më ata që ishim dikur.
Unë nuk e dua më, kjo është e vërtetë, po sa shumë e kam dashur.
Zëri im rendte nëpër erë për të prekur veshët e saj.
E një tjetri. E një tjetri do të jetë ajo. Siç ishte para puthjeve të mia.
Zëri i saj, trupi i saj, burime drite. Sytë e saj të paanë.
Unë vërtetë nuk e dua më atë, por ndoshta e dua përsëri.
Dashuria është kaq e shkurtër dhe harresa është kaq e gjatë.
Ngaqë në netë si kjo unë e mbaja atë në krahët e mi
Shpirti im nuk gjen paqe pse e humbi atë.
Qofshin këto dhimbjet e fundit që m’i shkakton ajo,
Dhe këto qofshin vargjet e fundit që i shkruaj për të.
Poezia e mësipërme është ndër më të bukurat nga Pablo Neruda. Është një poezi kushtuar dashurisë, asaj të njëanshmes, ku autori e ka dashur vajzën, ndërkohë ajo e ka dashur vetëm ndonjëherë (siç shprehet ai). Aktualisht ata janë të ndarë dhe ndërkohë që kalojmë nga vargu në varg, sado që autori shprehet se e ka dashur (vini re që përdor kohën e shkuar), në fund të poezisë ai përmend: “Dashuria është kaq e shkurtër dhe harresa është kaq e gjatë”. Kjo bie ndesh me çfarë përmend autori si dashuri në të shkuarën, pasi ai ende e do atë. Ai shprehet i lënduar që vajza që donte, tashmë do të jetë e tjetërkujt, ashtu siç ishte para se të njihte autorin.
Pra duket qartë se sa dhimbje ka përjetuar Pablo Neruda ndërsa shkruante këtë poezi. Mendojeni veten tuaj në një lidhje ku e doni shumë personin tjetër, ndërkohë që ai/ajo nuk ju do po njësoj. Një ditë ndaheni dhe vendosni të shkruani diçka për ndjenjën e dashurisë së përjetuar me të. Mendoni se sa dhimbje keni brenda vetes që doni t’i shprehni. Po njësoj është dhe Pablo Neruda në këtë poezi, sa i dëshpëruar (Harresa është kaq e gjatë…), po aq dhe optimist (Unë vërtet nuk e dua atë!) për të ardhmen, pasi shprehet i bindur që nuk e do. Normalisht në vargje duket se ndjen ende dashuri, por hapi i parë për ta hedhur pas një ndjenjë të njëanshme, është bindja e vetes se ajo ndjenjë nuk ekziston më.
