Kur ora trokiti 12.00, ëndrrat dhe dëshirat e reja i bënë vend mendjes dhe trupit. Viti i ri tani kishte mbërritur dhe bashkë me të, të gjitha pritshmëritë madhështore që i vendosnim vetes çdo herë, kur gjendemi në atë vijë hapësirë-kohë, midis të vjetrës dhe së resë.
Sigurisht, askush nuk mund ta kishte imagjinuar se ajo që do të ndodhte disa muaj më pas, do të ndryshonte, shqetësonte dhe shënonte jetën tonë përgjithmonë. Sepse, pavarësisht nga fakti që jeta na ka mësuar ngahera, se ne nuk mund të parashikojmë dhe planifikojmë gjithçka dhe gjithmonë, jemi ende të bindur se ne jemi arkitektët e fatit tonë, ose të paktën kemi qenë deri vonë. Dhe mbase kjo është pjesërisht e vërtetë.
Dhe kur bllokimi i parë filloi në 9 Mars, të gjithë e gjetëm veten paksa të hutuar dhe të frikësuar, si do t’i kishim përballuar ato ditë, të cilat më vonë u bënë muaj, larg nga të dashurit? Kur mund të ktheheshim përsëri në përqafime, ledhatime dhe shikime të njëri-tjetrit në sy?
Telefonatat me video zunë vendin e takimeve, stërvitjet na mbushën ditët, këngët në ballkon na bënin shoqëri dhe shpresa na jepte energji dhe forcë për të vazhduar, ditë pas dite. Megjithatë kisha frikë, nuk e dija nëse vetmia do të më kalonte.
Familja e largët, i dashuri gjithashtu. As edhe një kafshë që të më bënte shoqëri. Megjithatë e kujtoj periudhën e parë plot energji, dhe e kam shndërruar gjithë atë kohë të lirë në mundësi të reja për t’iu përkushtuar asaj që kam dashur të bëj dhe që gjithmonë e kam lënë pas dore.
Por ditët, megjithëse ishin të vrullshme dhe të ngarkuara, midis gatimit dhe punës nga shtëpia, u kthyen në javë dhe muaj dhe kështu erdhi ai moment kur unë duhej të pyesja veten: si ndjehesha vërtet? A isha vërtet në rregull me veten time?
Në një moment të caktuar, pas vrullit të pozitivitetit që më kishte pushtuar në periudhën e parë, pashë botën që njihja të shembej. Më munguan përqafimet e nënës sime dhe prania e të dashurit tim, disa të njohur u infektuan me virusin dhe situata në botë nuk tregoi shenja përmirësimi. E kuptova që i jepja aq shumë, shumë rëndësi gjërave të kota dhe se ai aperitiv me shoqen time të vjetër, shumë shpesh i shtyrë, më rëndonte më shumë se kurrë.
Kështu që vendosa të ngadalësoj dhe të frenoj heshtjen e shqetësimit dhe frikës. Të dëgjosh veten nuk është e lehtë, por ishte koha ta bëja, vetëm që të gjeja veten dhe të bëhesha më mirë, të përballesha me pandeminë në mënyrën e duhur. Jam përballur edhe me vetminë, falë faktit që njerëzit e largët nga unë gjithnjë kishin një vend të veçantë në zemrën time dhe kjo më mjaftonte.
E kuptova që vetëm duke pranuar atë që po ndodhte do ia dilja me të vërtetë: Unë e mirëprita dhimbjen dhe trishtimin dhe hipa në valët e pozitivitetit, kur ato u ngritën fort. Pra, nga ky 2020 kam mësuar, përsëri, jetën, dhe atë që unë e di me siguri dhe që kurrë nuk do ta lë më të ikë.
