Nga Dritan Hila
Kur ishte fushata vendore e vitit 2011 dhe në Himarë konkurronte për PS-në, Gjergji Goro i cili më pas fitoi, Top Channel bëri një reportazh duke marrë në intervistë banorët e zonës. Shumë prej tyre e ndienin presionin grek dhe ishte e prekshme ndrojtja e tyre sikurse e kuptueshme. Kryeministri i vendit, Sali Berisha kishte kapitulluar para Greqisë dhe bënte fushatë elektorale në zonën e Bregut me bluzë me shirita blu e bardh të flamurit grek. Omonia e Bollanos ndihej e plotfuqishme; Vangjel Dulja kërcënonte gazetarët shqiptarë dhe autobusët që vinin nga Greqia të shoqëruar nga deputetë të djathtë, e bënin elementin grekofon të ndihej zot i vendit.
Si sot mbaj mend një mësues, Foto Bixhilli, i cili gjithë ndrojtje fajësonte shtetin shqiptar për këtë gjunjëzim.
E megjithatë në një nga shtëpitë e kryeqendrës së Bregut, në një shtizë të lartë, valëvitej flamuri dykrenor, i zoti i së cilës pasi e përshëndeste, zbriste në qendër të qytezës për të pirë kafen e përditshme dhe pastaj të rikthehej për t’u ulur në fletët e bardha që t’i mbushte me vargjet që tashmë shumica jonë ia lenë për autor popullit.
Këtë zakon e vazhdon edhe sot e kësaj dite. Është Lefter Çipa, autori i këngës simbol të viteve ‘80-të, “Bejkë e bardhë”.
Janë të pakët shqiptarët e jugut që nuk i kanë kënduar të paktën një herë vargjet:
“Tundu bejkë e bardhë tundu/
Natënë me hënë tundu/
Bëj të flë, gjumi s’më zë/
Culja bie ëmbëlë”
Por Lefter Çipa nuk është vetëm kaq.
Ai ka shkruar 20 libra që kanë 1250 këngë; 85% e këngëve qytetare vlonjate kanë si autor tekstesh Lefter Çipën dhe teksteve të tij i kanë dhënë zë që nga Vaçe Zela dhe Mentor Xhemali deri tek Irini Qiriako. 10 dokumentarë mbajnë firmën e tij.
Një bard si Lefter Çipa ka kohë që ka hyrë në legjendën popullore. Shumë veta kujtojnë se është një mit e të tjerët se ka vdekur prej kohësh. Me siguri kështu, të vdekur, e mendon edhe shteti shqiptar dhe kryeministri i vendit që prej vitesh e ka mbi tryezë vendimin për t’i dhënë pension të posaçëm, por që nuk e firmos.
E ndërkohë poeti çdo mëngjes përshëndet flamurin që ka në oborr e flet me katër djemtë e vajzën që i ka të shpërndarë nëpër Shqipëri e i luten të rrijë me ta. Por ai rri në kullën e tij bashkë me zonjën grua. Pasi e di që djemtë janë si gjemitë, që hera-herës kthehen në port e në port dikush duhet t’i presë. Por edhe sepse nuk jeton dot pa blunë, dhe jeshilen e Himarës e për më shumë pa ajrin e saj që e përzien me tymin e tre paketave në ditë. Duke na bërë kështu edhe neve një nder të paçmuar, pasi përkatësinë e tokave dhe ujërave, më shumë sesa vijat e hartave e caktojnë piramidat që vendosin poetët dhe shkrimtarët. Dhe Lefter Çipa është aty për të thënë se Himara është shqiptare. / Dritare.net
